Het leven ontglipt met precies als een servies. Iemand trok zo snel het tafelkleed vanonder me heen en ik merkte er niets van. Dat zachte tafelkleed van middelbareschooligheden en bam! Daar zat ik dan, het oor van de tassen brak of toen ze op het eeuwenoude, eikenhouten tafelblad belanden der hoge scholen en universiteiten. De traagheidswet heeft me te pakken. Oh Newton why me? Ik wil traag wezen om het tegen te houden, die dag in juni, je weet wel... Bloemen, prijzen, familie, diploma's...Het leven blijft maar draaien en ik raak niet voorruit. Ik zit vast op het rondpunt van de werkzekerheid en bij geen enkele afslag begint mijn interessepinker te...jah, pinken.
Het leven ontglipt me als een servies. Servies me doet doet huilen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten