Fire on Babylon

Weer een dag, het gaat echt niet voorruit. Het feestje is weeral voorbij en enkel mijn vieze gele blauwe plek en een hondertal prachtige zwart-wit foto's herrineren me aan het leuke avondje. Jep, het was geweldig maar nu heb ik niets meer om naar uit te kijken. Niets dat me motiveert om die taak toch maar al op voorhand te maken en die toets toch maar al voor te bereiden zodat ik niets meer hoef te doen op die "speciale dag". Mijn probleem is blijkbaar collectief en juist omdat het collectief is ben ik me er net pas - individueel - bewust van geworden. Ik was liever ignorans gebleven maar ja, sommige dingen heb je niet te kiezen. Soms moet iets je recht in je gezicht treffen om er iets aan te kunnen doen. Het valt me ook op dat de humeurs die mij omringen dalen met de temperatuur, stijl naar beneden dus. Zaag eens niet zoveel tenzij je een goede reden hebt (een goeie zei ik!). Zit niet te bekvechten over smaken en kleuren of ik stuur je naar Mevrouw V. Hou je mond als je niets lief te zeggen hebt. Denk ook eens aan een ander en kruip uit je ivoren toren. Ik ben zekere mentaliteiten kotsbeu. Zeker als jij al die tijd je best doet en merkt dat ze maar verder zagen en klagen en aan achterklap doen. Doe nu gewoon maar eens normaal of ik verban je naar de zandbak en je mag niet meer in de poppenhoek zitten!