vrijdag 22 oktober 2010

Build me a house with a garden and swing

De laatste tijd denk ik steeds meer aan later. Ik ben een planner denk ik, neen, niet zo eentje die zijn dag indeelt. Ik ben een toekomstplanner. De grote lijnen boeiden me nooit. Daar kleurde ik al van kinds af aan over, gezeur van de juf of niet. Ik heb eerder van die "screenshots" in m'n hoofd van hoe ik later ga zijn. Details superieux. Lege vakjes in mijn bestaan die gaandeweg zouden moeten ingevuld worden. Job, huis, kinderen,...Ik heb beelden in mijn hoofd met een mistig weer, een man en vrouw en een kindje en dat kindje springt heen en weer en het lacht en het heeft een naam en het lacht en ik smacht naar een mooier bestaan.

Oh, sinds twee uur geleden is mijn pinker beginnen pinken, ik ga denk ik het rondpunt afslaan bij afrit Psychologie. Al is die wel variabel, ik heb nog 3 infodagen voor de boeg aan de universiteit van Gent. Horror vacui. Dat is al tenminste één gegeven ingevuld voor mijn toekomst en hoewel de brochure van de UG me op het hart drukt dat de keuze van mijn studierichting niet mijn hele toekomst hypotykeerd heb ik daar mijn eigen mening over. Ik ben een realist op dat gebied en ook al begin ik te watertanden bij het idee Geschiedenis te gaan studeren zijn die vijf jaar van totale verzadiging qua facts and figures me mijn toekomstige job (én loon) niet waard. Ik wil er later geen spijt van hebben. Dolor vacui. Dus m.a.w. lijkt een opleiding als psycholoog me wel wat. Niet het soort dat T. en L. al eerder hadden. Ik wil helpen, niet van 9 tot 5 werken maar oplossingen zoeken voor die mensen tot zelfs na de uren. Ik wil niet enkel luisteren, ik wil adviseren, antideprimeren, hun gedachten absorberen en leren, leren, leren. Ik wil kleine wallen onder mijn ogen die me laten zien dat ik ondanks een tekort aan slaap mensen heb geholpen. Ik wil hen een lichtpuntje geven. Ik wil, ik wil, ik wil een opblaaskrokodil.

Het is allemaal maar een questie van je zelf te verkopen, dus die carrière zal wel lopen? En daarbij,ik trek ongeluk soms echt wel aan^^


Quod erat demonstrandum

zondag 17 oktober 2010

Time, it's so relevant to them

Ik zat zaterdagochtend op de bus naar mijn allerliefste S. en veel dingen werden me duidelijk en maakte me druk...
De relativiteitstheorie. Omdat Einstein zo'n grote meneer was in de wetenschap kunnen hedendaagse leken en doctors en wiskundigefanaten niet anders dan die theorie aannemen. Maar waarom moeten ze lachen met misschien de enige menselijke fysische wet in de wereld? Waarom word ons gevoel steeds ondergeschikt bevonden aan feiten, wetten en al die andere praat? Als ik nu eens vind dat de busrit naar allerliefste S. minder lang duurt dan de busrit naar mijn huis dan is dat toch wel zo zeker. Respect to you my friend. Ook al kon je geen huis bouwen bij gebrek aan stenen, je bent een dude met een hart voor exacte wetenschappen én de mens.

En waarom mag het muntje uit de traagheidswet niet denken? Wie kan mij nu eens bewijzen dat dat muntje NIET in het glas wilt vallen en gedwongen word door die wet? Voor hetzelfde geld heeft het muntje een nietzo goede relatie met het stuk papier dat van onder hem uitword getrokken en is hij hartstochtelijk verliefd op de diepte van het glas. Een muntje op zoek naar een kick en naar liefde. Een daredevil met een hart.

2x3 = 5

donderdag 14 oktober 2010

The winds get colder as we grow older

Het leven ontglipt met precies als een servies. Iemand trok zo snel het tafelkleed vanonder me heen en ik merkte er niets van. Dat zachte tafelkleed van middelbareschooligheden en bam! Daar zat ik dan, het oor van de tassen brak of toen ze op het eeuwenoude, eikenhouten tafelblad belanden der hoge scholen en universiteiten. De traagheidswet heeft me te pakken. Oh Newton why me? Ik wil traag wezen om het tegen te houden, die dag in juni, je weet wel... Bloemen, prijzen, familie, diploma's...Het leven blijft maar draaien en ik raak niet voorruit. Ik zit vast op het rondpunt van de werkzekerheid en bij geen enkele afslag begint mijn interessepinker te...jah, pinken.




Het leven ontglipt me als een servies. Servies me doet doet huilen.

dinsdag 12 oktober 2010

Fire on Babylon

Weer een dag, het gaat echt niet voorruit. Het feestje is weeral voorbij en enkel mijn vieze gele blauwe plek en een hondertal prachtige zwart-wit foto's herrineren me aan het leuke avondje. Jep, het was geweldig maar nu heb ik niets meer om naar uit te kijken. Niets dat me motiveert om die taak toch maar al op voorhand te maken en die toets toch maar al voor te bereiden zodat ik niets meer hoef te doen op die "speciale dag". Mijn probleem is blijkbaar collectief en juist omdat het collectief is ben ik me er net pas - individueel - bewust van geworden. Ik was liever ignorans gebleven maar ja, sommige dingen heb je niet te kiezen. Soms moet iets je recht in je gezicht treffen om er iets aan te kunnen doen. Het valt me ook op dat de humeurs die mij omringen dalen met de temperatuur, stijl naar beneden dus. Zaag eens niet zoveel tenzij je een goede reden hebt (een goeie zei ik!). Zit niet te bekvechten over smaken en kleuren of ik stuur je naar Mevrouw V. Hou je mond als je niets lief te zeggen hebt. Denk ook eens aan een ander en kruip uit je ivoren toren. Ik ben zekere mentaliteiten kotsbeu. Zeker als jij al die tijd je best doet en merkt dat ze maar verder zagen en klagen en aan achterklap doen. Doe nu gewoon maar eens normaal of ik verban je naar de zandbak en je mag niet meer in de poppenhoek zitten!

maandag 4 oktober 2010

Oh let's face it we are all doomed anyway

Oh when time may come I shall salute you.Let music recall my parting.
Jeanne quit planning on dreams, Jeanny, life is not what it seems,...
Jeanny- Falco

Burn the bridge behind you, there is no retreat. There is only one way home...
Heart of steel - Manowar